Wat is er mis met verdriet en angst?
Een vraag die mij al vaker bezig houdt en nu weer zo actueel is.
Ik hoorde een vader tegen zijn zoontje zeggen in de corona teststraat: ‘goed gedaan, je hebt niet gehuild.’ Het lijkt een hele normale opmerking. Ik weet niet of jij al een keer getest bent? Maar die stok ver in je neus, ik vond het enorm naar. Bovendien kreeg ik een bloedneus en sloeg de teststraat medewerker in een reflex weg. Het is pijnlijk en het is angstig.
We leren van jongs af aan, dat we bij pijn niet verdrietig mogen zijn en dat angst een slechte raadgever is. Maar wat is er mis met een lekker huilbui? Of spanning in een benauwde situatie? Het is iets anders wanneer iemand in de slachtofferrol van angst en verdriet blijft hangen, maar zo’n vaart loopt dat niet.
Je hebt vast afgelopen dagen naar Mark Rutte gekeken en geluisterd? En misschien ook wel naar Kasja Ollengren? Mark Rutte die er weliswaar moe uitzag, en heel makkelijk sorry zegt maar niet veel van zijn emotie laat zien. En Kasja Ollengren die duidelijk geraakt was, die zich schuldig voelt en schaamt.
Ik werd veel meer geraakt door de emoties van Kasja dan door de onraakbaarheid van Mark. Het maakte haar tot een mens, die ook wel eens een fout maakt. En die ik graag wilde vergeven voor haar fout. Het maakte hem tot een mens op een ivoren toren, onraakbaar en dat riep bij mij irritaties op en gedachten als ‘lekker makkelijk om weer sorry te zeggen’.
Hetzelfde gaat op voor een sporter die zijn emoties onderdrukt. Dat kost energie. Energie die beter in de sport en het leerproces gebruikt kan worden. Bovendien wanneer een sporter nooit kwetsbaar is, hoe kan hij dan om hulp vragen? Of luisteren naar zijn lichaam om blessures te voorkomen en zijn lichaam niet af te breken? Hij kan nog altijd kiezen wanneer hij er wel doorheen gaat! Op een belangrijk toernooi bijvoorbeeld.
Een mens is pas heel wanneer hij ook zijn eigen schaduwkant onder ogen durft te komen. Erkennen en toelaten maakt dat je er iets mee kan doen. Iedere keer die schaduwkant willen overschijnen door je licht, kost bakken met energie.
Als geen ander weet ik wat het oplevert om wel je verdriet en je angst te tonen, hoeveel je terugkrijgt van je omgeving en hoe je groeit als mens in je vak. Mijn reis rond de wereld in een zeilboot, gaf mij dat inzicht. Ik stortte in, vroeg om hulp en kwam veranderd uit de storm.
Altijd vrolijk, positief en sterk zijn, maakt je ook eenzaam. Je kan het wel alleen. Toch? Maar hoe heerlijk is het om een arm om je heen te voelen, een tip over iets te krijgen waar je al zolang mee worstelt, je energie te richten op groei in plaats van imago behoud.
Pijn en angst vertellen je wat, luister er naar. En leer kinderen, sporters, nou ja dus ook politici daar naar te luisteren. Teveel van iets is nooit goed, maar een gezonde dosis levert je veel op. Probeer maar! Of lees mijn boek 🙂
